Kryzys kapitalowy
W okresie recesji 1990-1991 i w roku następnym rynek kredytowy przeżywał spadek, niemający precedensu od czasu II wojny światowej. Wielu ekonomistów i polityków twierdziło, że był to okres ?kryzysu kredytowego”, podczas którego kredyty były trudno dostępne, w wyniku czego aktywność gospodarcza w latach 1990-1992 bardzo spadła. Czy zahamowanie ekspansji kredytowej było przejawem kryzysu, a jeśli tak, co stało się jego przyczyną? Jak wynika z naszej analizy zarządzania kapitałem bankowym, prawdopodobieństwo kryzysu kredytowego w latach 1990-1992 było bardzo wysokie i wiązało się przynajmniej częściowo z tzw. kryzysem kapitałowym, w którym niedostatek kapitału bankowego doprowadził do osłabienia ekspansji kredytowej. W końcu lat osiemdziesiątych na rynku nieruchomości można było zaobserwować boom, a następnie gwałtowną zapaść, w wyniku której wiele banków poniosło ogromne straty na udzielonych kredytach hipotecznych. Jak pamiętamy z przykładu ochrony banku przed upadłością przez kapitał bankowy, straty kredytowe powodują znaczny spadek wielkości kapitału bankowego. Jednocześnie organa nadzoru bankowego podniosły wymogi kapitałowe. Wywołane tym niedobory kapitału oznaczały, że banki muszą albo zdobyć nowe środki finansowe, albo ograniczyć nabywanie aktywów przez odcięcie ofert kredytowych. Zdobycie nowych funduszy ze względu na ówczesny stan gospodarki było niezwykle trudne i banki zdecydowały się na drugą opcję.
